1960'ların başlarında, Amerika'da folk müziğin kıpırdandığı ama Bob Dylan'la gerçekleşen patlamanın henüz vuku bulmadığı dönemde, bir New York kışında geçiyor Sen Şarkılarını Söyle. Llewyn yetenekli bir müzisyen ama 'satılabilir' bir müzisyen değil: Birçok Coen'ler filminde gördüğümüz o 'para-bilir suratsız otorite' kalp kırıcı bir sahnede bunu kendisine gayet net şekilde söylüyor zaten. Mesele şu ki Llewyn müzisyenlik yapmadığı bir hayatı düşünemiyor- müzisyen olmamak zaten onun için yaşayamamak demek. Bu ölümcül bileşim sonucunda da amiyane tabirle, 'sürünüyor': Kalacak yeri olmadığından sürekli birilerinin kanepesinde uyuyor, soğukta üstüne giyecek bir paltoya ancak lütuf sonucu olabiliyor. Bu açıdan alabildiğine kasvetli bir film aslında Inside Llewyn Davis.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder